Küçük bir kız çocuğu olduğum o güzel günleri hala dün gibi anımsıyorum. Canım annem ile evimizin mutfağında oturup kandil simitleri yapardık. Benim yaptıklarım o kadar minik olurdu ki.. Ancak annem hiç bozuntuya vermezdi. Hamuru minicik ellerim ile daireler haline getirip simit şekli verirdim. Şekil verme işlemi bittikten sonra kıl fırçayı yumurta sarısına batırıp simitlerin üzerinde gezdirirdim . Minicik parmaklarımla da üzerine çörek otlarını serpiştirirdim. Ardından yaptıklarımın pişmesini beklerdim sabırsızlıkla. Akşam olunca hemen rahmetli babacığıma gösteriverirdim simitlerimi. Onun beğenmesi çok önemliydi benim için. Ne kadar şekilsiz olursa olsun zaten hep beğendi yaptıklarımı canım babam. Buradan özlemle anıyorum onu. Çocukken yaptığım her şeyi takdir ettiği için......
Bir koku veya bulduğumuz bir defter hatta bir kağıt parçası bizi nerelere kadar götürüyor gördüğünüz gibi. Ben de buradan yola çıkarak bütün samimiyetimle kelimelere dökmeye çalıştım bunları. Sizinde annenizden babaannenizden kalan güzel tarifler varsa buradan paylaşabilirsiniz.
Hepinize kucak dolusu sevgiler.
